The mountain owns you...
Door: Tessa van der Staal
Blijf op de hoogte en volg Tessa
07 Maart 2012 | Tanzania, Jambiani
( Door internetgebrek of te duur internet ietswat verlate upload..)
Alweer ruim een week in een nieuw avontuur gaande , staat aan de ene kant de klimtocht naar de op 5895m hoogte liggende top van Kilimanjaro (Waterhill) nog vers in het geheugen gegrift. Aan de andere kant lijkt het net alsof het nooit is gebeurd. Heel gek hoe zo een intense gebeurtenis zo onecht lijkt. We zijn alweer ruim een week op doorreis en hebben al verschillende safari gemaakt en het overige Tanzaniaanse landschap en haar stammencultuur bewonderd.
Nu, uitkijkend vanaf een heuvel op een prachtig meer, omringd door hoog gras en palmbomen, waar ik denkbeeldige olifanten en giraffen water zie drinken en op de achtergrond vechtende bavianen hoor in het bos, zit ik ons bergavontuur nog eens te overpeinzen.
First of all let me introduce you to the team:
Gabriel: Our lovely guide
Johanna & Dineke: twee zussen die we bij de eerste lodge hadden ontmoet.
Mama: Supertoffe mama
11 porters: Mensen die alles naar boven sjouwen op de dag-bagage na.
1 kok: Die ongelofelijk lekker voedsel klaar maakt alle dagen lang.
Lika a.k.a. stoneymaloney: Assistent guide.
Was het intens?
Ja, Omdat ik zoiets nog nooit eerder heb gedaan. Ik heb al aardig wat trektochten erop zitten maar nooit op deze hoogte. Angstig was ik op de tweede nacht. We waren van 3000m naar 3895m gestegen en verbleven daar voor de nacht. Midden in de nacht werd ik wakker in een droom waar ik buiten bewust zijn raakte. Ik schrok wakker en ervaarde onwijze flauwte. Na het even aangekeken te hebben heb ik mama wakker gemaakt en gezegd dat het niet goed met me ging. Ik zakte voor mijn gevoel steeds weg en raakte in paniek door de gedachte: “Ow nee, dit is t waar iedereen het over heeft. Dit is hoogteziekte.” Ik heb uiteindelijk ruim een uur met mijn hoofd buiten de tent gehangen om zoveel mogelijk zuurstof binnen te halen. Uiteindelijk ben ik toch in slaap gevallen.
Door verdrietige emoties werd ik voor het eerst overvallen op het moment toen Johanna na de klim van 3895m naar 4600m bij Lava Tower zwaar moest overgeven. Ik was bang dat dit het begin van het einde was voor ons team, mede omdat ik mijzelf ook beroerd voelde. Ik had alleen voornamelijk een zwaar bonkend hoofd. Die avond toen mijn hoofdpijn na een daling van 800m nog steeds niet minder was geworden heb ik met grote tegenzin, maar op advies van Gabriël Diamox geslikt om de zuurstofopname in het bloed te versnellen zodat de druk op mijn hoofd zou verminderen. Weer werd ik geraakt door vanuit het niets opborrelende emoties, ik was boos op mijn lichaam. De volgende dag na gelukkig een goede nachtrust werd ik 26 jaar en stond ik als herboren op. Hoofdpijn weg, en ik kon weer eten als een leeuwin. De klim over de Barrancowall ging soepel en was echt avontuur. Klauterend en klimmend op rotsen, langs kliffen met meters diepe afgronden. Het was spannend. Weer een traan.. De dragers, porters, die alle tenten, kookspullen, bagage etc. voor jou de berg mee opnemen moeten namelijk ook die steile Barrancowall op. Respect tot op het bot! En ondanks het gesprek dat ik met hen en met Gabriël die zelf 7jr drager is geweest heb gehad over het feit dat wij ons helemaal niet schuldig moeten voelen, omdat als wij daardoor niet meer zouden komen zij geen werk meer hebben bekroop het gevoel van schuld en medelijden mij toch met regelmaat. Wat voelde ik mij westers en rijk. Sommigen waren nog magerder dan de ander. En ondanks de 15kg op hun hoofd kregen de meesten er nog een bruine glimlach of een “Jambo”(Hallo) uit ook. Dat raakt je.
Toch waren zij ook mijn kracht zowel fysiek als mentaal. Want bij het aanzien van hun mentaliteit en kracht voelde ik mij niet in het recht met de 4 á 5kg die ik zelf naar boven moest dragen om ook maar enigszins te klagen. Misschien dat ik het daardoor, op de 9,5uur durende klim naar Stella Point en Uhuru Peak na, helemaal niet als zwaar heb ervaren.
Dat laatste daarentegen is fysiek het aller zwaarste wat ik ooit heb gedaan. Om 12 uur ‘s nachts begonnen we vanaf Barafukamp op 4600m hoogte aan de klim der klimmen. Einddoel: Uhuru Peak.
Een slang van hoofdlamp lichtjes volgend gingen we steil en zigzaggend de laatste trail op.
De eerste twee uren waren top en kon ik nog genieten van de sterrenhemel, die met zijn miljoenen kleine lichtjes zo dichtbij leek dat ik er voor mijn gevoel zo een paar mee had kunnen nemen.
Twee vallende sterren heb ik gezien.
Ster 1: Ik wens dat ik de top haal. (How selfish!)
Ster 2: Ik wens dat ik samen met mama de top haal.
En toen kwamen de uren daarna. Vanaf 5000m werd het ademen echt zwaar en ging het echt stapje voor stapje en dan nog langzamer. Er blies een harde wind en het was min 18 graden. Door de vochtophoping in mijn handen kon ik mijn handschoenen er niet overheen krijgen. Ook had ik een vochtbult zo groot als een halve sinaasappel op mijn linkerknie. Er kwamen steeds meer lijkbleke mensen met zwarte lippen en zwalkende benen naar beneden wat de intensiteit nog meer verhoogde.
Het was echt zwaar! Ik had voor het eerst het gevoel van opgeven. Maar toen om 6.00u, halverwege Stella Point, moesten we stoppen. Dineke kon echt niet meer, was lijkbleek, misselijk, maar vooral ontzettend uitgeput. Terwijl we ons allemaal om haar probeerden te bekommeren zei mama ineens: “Tes, moet je kijken…” Ik keek op…
Het was de mooiste zonsopgang die ik ooit in mijn leven heb gezien. Een kaarsrechte panorama van eerst wit, toen geel, toen rood, toen paars, allemaal boven elkaar uitgestrekt de donkere kleuren van de nacht opslokkend, klimmend over de rand van de wolken waar we op dat moment al ver boven zaten. De traan die eerst kwam om de vrees voor Dineke veranderde op dat moment in nieuwe moed en energie.
Gabriël overtuigde Dineke ervan dat het goed met haar zou komen, en dat er nu geen weg meer terug was dus we gingen door. Maar Stella Point bleef uit. Er is werkelijk niets frustrerender dan je eindpunt, je doel te zien en er voor je gevoel maar nooit te komen. Maarja, je komt er uiteindelijk toch. Kapot! En spelend met de gedachte; 5745m daar doe ik het ook voor, is ook mooi.
Maar dan zie je dat bord in de verte, maar 150m verder en merk je dat je na even zitten eigenlijk al vrij snel weer hersteld, en dan denk je: “Fuck it! Ik ga ervoor!” De laatste loodjes wegen altijd het zwaarst en aan elke dag komt een eind. En daar ga je… Pole-Pole (slowly slowly)
De laatste 10m heb ik letterlijk kruipend afgelegd, mezelf 5m voor het bord neergeploft en op mijn rug naar de inmiddels strakblauwe hemel zitten staren.
Johanna was er als eerste, toen ik, en toen mama. Wat was ik trots toen ik haar aan zag komen lopen! Dineke is vanaf Stella Point terug gegaan. Mama wilde eigenlijk ook maar heeft toch doorgezet. En daar stonden we dan… Samen… Op het dak van Afrika! Omringd door sneeuw, gletsjers en een hemelsblauwe lucht. Ster 2 heeft zijn dienst bewezen.
Ik zei nog een week voordat we vertrokken tegen Miranda dat ik me wel een klein beetje zorgen maakte. Normaal gesproken zie ik wel een beetje voor me of ik bijvoorbeeld een examen of zoiets ga halen, maar ik heb mezelf geen moment boven op die berg zien staan. En het feit is ook dat je dat nog steeds niet in kan schatten of dat gaat gebeuren als je er bijna bent. Je kan in ene overrompeld worden door het hoogteverschil, of van het ene op het andere moment overvallen worden door hele slechte weersomstandigheden. The mountain is unpredictable in every way en dat maakte deze reis naar de top zo bijzonder. UHURU!!!!! (meaning: Independence/Freedom n.a.v. de onafhankelijkheid in 1963 van Zanzibar en voormalig Tanganyika in 1961 nu bekend als the United Republic of Tanzania.)
En verder… Olifanten, giraffen, exotische vogels, leeuwen, luipaarden, migratie van de wildebeest (!!!), jagen met de Hazabe bosjesmannen, Maasai, Datoga people, Ugali, curries, verse vis, watervallen, helder blauwe zee, mooie mensen, nieuwe vrienden, veel lol, mooie verhalen, intense verhalen, grappige verhalen, cultuur, natuur, muziek, religie, luxe, armoede en bijna een verloving in ruil voor 50 koeien.. Karibu Tanzania, Africa!!!!!
De vele verhalen komen als we weer terug zijn..
Tutaonana Baadaye!
Love!
Alweer ruim een week in een nieuw avontuur gaande , staat aan de ene kant de klimtocht naar de op 5895m hoogte liggende top van Kilimanjaro (Waterhill) nog vers in het geheugen gegrift. Aan de andere kant lijkt het net alsof het nooit is gebeurd. Heel gek hoe zo een intense gebeurtenis zo onecht lijkt. We zijn alweer ruim een week op doorreis en hebben al verschillende safari gemaakt en het overige Tanzaniaanse landschap en haar stammencultuur bewonderd.
Nu, uitkijkend vanaf een heuvel op een prachtig meer, omringd door hoog gras en palmbomen, waar ik denkbeeldige olifanten en giraffen water zie drinken en op de achtergrond vechtende bavianen hoor in het bos, zit ik ons bergavontuur nog eens te overpeinzen.
First of all let me introduce you to the team:
Gabriel: Our lovely guide
Johanna & Dineke: twee zussen die we bij de eerste lodge hadden ontmoet.
Mama: Supertoffe mama
11 porters: Mensen die alles naar boven sjouwen op de dag-bagage na.
1 kok: Die ongelofelijk lekker voedsel klaar maakt alle dagen lang.
Lika a.k.a. stoneymaloney: Assistent guide.
Was het intens?
Ja, Omdat ik zoiets nog nooit eerder heb gedaan. Ik heb al aardig wat trektochten erop zitten maar nooit op deze hoogte. Angstig was ik op de tweede nacht. We waren van 3000m naar 3895m gestegen en verbleven daar voor de nacht. Midden in de nacht werd ik wakker in een droom waar ik buiten bewust zijn raakte. Ik schrok wakker en ervaarde onwijze flauwte. Na het even aangekeken te hebben heb ik mama wakker gemaakt en gezegd dat het niet goed met me ging. Ik zakte voor mijn gevoel steeds weg en raakte in paniek door de gedachte: “Ow nee, dit is t waar iedereen het over heeft. Dit is hoogteziekte.” Ik heb uiteindelijk ruim een uur met mijn hoofd buiten de tent gehangen om zoveel mogelijk zuurstof binnen te halen. Uiteindelijk ben ik toch in slaap gevallen.
Door verdrietige emoties werd ik voor het eerst overvallen op het moment toen Johanna na de klim van 3895m naar 4600m bij Lava Tower zwaar moest overgeven. Ik was bang dat dit het begin van het einde was voor ons team, mede omdat ik mijzelf ook beroerd voelde. Ik had alleen voornamelijk een zwaar bonkend hoofd. Die avond toen mijn hoofdpijn na een daling van 800m nog steeds niet minder was geworden heb ik met grote tegenzin, maar op advies van Gabriël Diamox geslikt om de zuurstofopname in het bloed te versnellen zodat de druk op mijn hoofd zou verminderen. Weer werd ik geraakt door vanuit het niets opborrelende emoties, ik was boos op mijn lichaam. De volgende dag na gelukkig een goede nachtrust werd ik 26 jaar en stond ik als herboren op. Hoofdpijn weg, en ik kon weer eten als een leeuwin. De klim over de Barrancowall ging soepel en was echt avontuur. Klauterend en klimmend op rotsen, langs kliffen met meters diepe afgronden. Het was spannend. Weer een traan.. De dragers, porters, die alle tenten, kookspullen, bagage etc. voor jou de berg mee opnemen moeten namelijk ook die steile Barrancowall op. Respect tot op het bot! En ondanks het gesprek dat ik met hen en met Gabriël die zelf 7jr drager is geweest heb gehad over het feit dat wij ons helemaal niet schuldig moeten voelen, omdat als wij daardoor niet meer zouden komen zij geen werk meer hebben bekroop het gevoel van schuld en medelijden mij toch met regelmaat. Wat voelde ik mij westers en rijk. Sommigen waren nog magerder dan de ander. En ondanks de 15kg op hun hoofd kregen de meesten er nog een bruine glimlach of een “Jambo”(Hallo) uit ook. Dat raakt je.
Toch waren zij ook mijn kracht zowel fysiek als mentaal. Want bij het aanzien van hun mentaliteit en kracht voelde ik mij niet in het recht met de 4 á 5kg die ik zelf naar boven moest dragen om ook maar enigszins te klagen. Misschien dat ik het daardoor, op de 9,5uur durende klim naar Stella Point en Uhuru Peak na, helemaal niet als zwaar heb ervaren.
Dat laatste daarentegen is fysiek het aller zwaarste wat ik ooit heb gedaan. Om 12 uur ‘s nachts begonnen we vanaf Barafukamp op 4600m hoogte aan de klim der klimmen. Einddoel: Uhuru Peak.
Een slang van hoofdlamp lichtjes volgend gingen we steil en zigzaggend de laatste trail op.
De eerste twee uren waren top en kon ik nog genieten van de sterrenhemel, die met zijn miljoenen kleine lichtjes zo dichtbij leek dat ik er voor mijn gevoel zo een paar mee had kunnen nemen.
Twee vallende sterren heb ik gezien.
Ster 1: Ik wens dat ik de top haal. (How selfish!)
Ster 2: Ik wens dat ik samen met mama de top haal.
En toen kwamen de uren daarna. Vanaf 5000m werd het ademen echt zwaar en ging het echt stapje voor stapje en dan nog langzamer. Er blies een harde wind en het was min 18 graden. Door de vochtophoping in mijn handen kon ik mijn handschoenen er niet overheen krijgen. Ook had ik een vochtbult zo groot als een halve sinaasappel op mijn linkerknie. Er kwamen steeds meer lijkbleke mensen met zwarte lippen en zwalkende benen naar beneden wat de intensiteit nog meer verhoogde.
Het was echt zwaar! Ik had voor het eerst het gevoel van opgeven. Maar toen om 6.00u, halverwege Stella Point, moesten we stoppen. Dineke kon echt niet meer, was lijkbleek, misselijk, maar vooral ontzettend uitgeput. Terwijl we ons allemaal om haar probeerden te bekommeren zei mama ineens: “Tes, moet je kijken…” Ik keek op…
Het was de mooiste zonsopgang die ik ooit in mijn leven heb gezien. Een kaarsrechte panorama van eerst wit, toen geel, toen rood, toen paars, allemaal boven elkaar uitgestrekt de donkere kleuren van de nacht opslokkend, klimmend over de rand van de wolken waar we op dat moment al ver boven zaten. De traan die eerst kwam om de vrees voor Dineke veranderde op dat moment in nieuwe moed en energie.
Gabriël overtuigde Dineke ervan dat het goed met haar zou komen, en dat er nu geen weg meer terug was dus we gingen door. Maar Stella Point bleef uit. Er is werkelijk niets frustrerender dan je eindpunt, je doel te zien en er voor je gevoel maar nooit te komen. Maarja, je komt er uiteindelijk toch. Kapot! En spelend met de gedachte; 5745m daar doe ik het ook voor, is ook mooi.
Maar dan zie je dat bord in de verte, maar 150m verder en merk je dat je na even zitten eigenlijk al vrij snel weer hersteld, en dan denk je: “Fuck it! Ik ga ervoor!” De laatste loodjes wegen altijd het zwaarst en aan elke dag komt een eind. En daar ga je… Pole-Pole (slowly slowly)
De laatste 10m heb ik letterlijk kruipend afgelegd, mezelf 5m voor het bord neergeploft en op mijn rug naar de inmiddels strakblauwe hemel zitten staren.
Johanna was er als eerste, toen ik, en toen mama. Wat was ik trots toen ik haar aan zag komen lopen! Dineke is vanaf Stella Point terug gegaan. Mama wilde eigenlijk ook maar heeft toch doorgezet. En daar stonden we dan… Samen… Op het dak van Afrika! Omringd door sneeuw, gletsjers en een hemelsblauwe lucht. Ster 2 heeft zijn dienst bewezen.
Ik zei nog een week voordat we vertrokken tegen Miranda dat ik me wel een klein beetje zorgen maakte. Normaal gesproken zie ik wel een beetje voor me of ik bijvoorbeeld een examen of zoiets ga halen, maar ik heb mezelf geen moment boven op die berg zien staan. En het feit is ook dat je dat nog steeds niet in kan schatten of dat gaat gebeuren als je er bijna bent. Je kan in ene overrompeld worden door het hoogteverschil, of van het ene op het andere moment overvallen worden door hele slechte weersomstandigheden. The mountain is unpredictable in every way en dat maakte deze reis naar de top zo bijzonder. UHURU!!!!! (meaning: Independence/Freedom n.a.v. de onafhankelijkheid in 1963 van Zanzibar en voormalig Tanganyika in 1961 nu bekend als the United Republic of Tanzania.)
En verder… Olifanten, giraffen, exotische vogels, leeuwen, luipaarden, migratie van de wildebeest (!!!), jagen met de Hazabe bosjesmannen, Maasai, Datoga people, Ugali, curries, verse vis, watervallen, helder blauwe zee, mooie mensen, nieuwe vrienden, veel lol, mooie verhalen, intense verhalen, grappige verhalen, cultuur, natuur, muziek, religie, luxe, armoede en bijna een verloving in ruil voor 50 koeien.. Karibu Tanzania, Africa!!!!!
De vele verhalen komen als we weer terug zijn..
Tutaonana Baadaye!
Love!
-
07 Maart 2012 - 16:06
Annie:
nzuri! Pfiee, wat een verhaal. Je hebt je eigen film geschreven. Een lach en een traan! -
07 Maart 2012 - 16:29
Carlijn:
Hee Tess en Ange!
Klinkt fantastisch allemaal! Krijg zelf ook weer enorm zin in een flink avontuur! Geniet nog even en ik hoor heeeeeeeel graag als jullie terug zijn alle verhalen. ben heel benieuwd of jullie Afrika net zo in je hart hebben gesloten als ik :)
Kus -
07 Maart 2012 - 17:12
Jessie:
Dat wil ik ook! Zo cool en ik weet wat je gaat doen als je terug bent... Schrijven.... Heel leuk om te lezen, misvalleen wel de foto's, ben erg benieuwd! Tot snel chick! Dikke x -
07 Maart 2012 - 18:31
Tante José:
Jeetje, wat jullie allemaal voor geweldigs meegemaakt hebben....!!
Nu de tijd om het allemaal rustig te laten bezinken. Tessa, je hebt het weer op een geweldige manier allemaal begeschreven en geniet nog maar van de laatste paar dagen.
Liefs, ook voor Angé, van tante José en oom Gerard -
07 Maart 2012 - 21:43
Donna:
Arggg je moet jezelf wel af en toe knijpen want je bent dit gewoon allemaal aan het meemaken wat super stoer!! xx don -
07 Maart 2012 - 22:31
Marc:
Wat een mooi verslag. Dit wil ik zeker ook nog eens doen! -
08 Maart 2012 - 09:43
[tante] Giny:
Weer genoten van jullie belevenissen, ben hartstikke trots op jullie je hebt het toch maar geflikt.
xxxginy -
08 Maart 2012 - 23:19
Mike:
Wat een prachtige verhaal, Echt geweldig! Ik ben echt heel erg trots op jullie dat jullie het toch hebben gehaald. zo bijzonder!! Tot zaterdag!:D Dikke knuffels! -
09 Maart 2012 - 07:53
Chiel:
poço - feito, orgulhosamente no seu! Xxx -
26 Juni 2012 - 00:00
Mick:
Tessa, i'm impressed!
Wat schrijf je mooi zeg, daar moet je wat mee doen!!! X -
07 November 2012 - 13:26
Regina Fijn:
Je hebt mij gebeld voor ritmische massage zonder telefoonnummer.
Zou je mij kunnen smsen of mailen want ik ben nu in duitsland?
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
