Back to Bloody Bangkok

De laatste dagen in Vietnam gespendeerd op de boot in Halong Bay. Gezellige groep en mooie bootrit. Ik was blij dat ik voor de goedkoopste aanbieding ben gegaan, en niet heb gedacht dat meer geld ook meer waard zou zijn. Op de boot waren mensen die tot 65 dollar hebben betaald voor dezelfde tour die ik voor 27 dollar heb gedaan. Incl. de tour was 2 keer van boot wisselen, en te weinig kamers. Niets nieuws, want organisatie zit sowieso niet echt in het DNA van de Aziaten. Ik was alleen dus de 1,5m lange tourguide vond het wel een oplossing dat ik een kamer zou delen met 3 grote Tjechen die al vanaf het eerste moment op de boot aan de slivowitsze zaten: " No problem, you can share good story together!" En dat was nog niet alles... Er stonden 2 bedden in de kamer. Een twijfelaar en een single bed. De 3 grote mannen boden aan om wel met zn 3en in de twijfelaar te gaan, dan kon ik in het single bed slapen. Ha, best leuk bedacht vriendelijke vrinden but don't take it personal ik slaap toch liever alleen of deel mn kamer in dit geval met een meiske. Nadat twee fransen van boot waren gewisseld kreeg ik uiteindelijk mn eigen cabine, wel is waar naast de generator maar ok, en sliepen de tjechen in het grote bed met zn 3en. Leuke tour verder en Halong Bay is een bijzonder verschijnsel. ( Volgens mij behoorde dit voorheen ook tot een van de wonderen van de wereld...?) Vanuit het niets heb je ineens honderden limestone eilanden waar je doorheen vaart, mysterieus door de mist. 'S avonds hebben we ons geentertaind met een Karaoke set die zelfs ons eigenlandse Anouk erin had staan. Zo mooi hoe serieus die Aziaten dat Karaoke nemen, terwijl wij allemaal maar een beetje lollig in die microfoon staan te blerren. Aan het einde van de avond werden we nog vergezeld door een boze zeus die de hele hemel in lichterlaaie deed staan. Ook al ben ik nu volwassen enzo, ik ben gewoon nog steeds een beetje bang als het onweert. Helemaal op een boot op zee, maar t was ook wel weer tof.

De laatste dag in Hanoi was een beetje aftellen, k was echt wel weer toe aan verandering en had het effe gehad met de Vietnamezen en hun land. Ik heb de foto's uitgeprint voor mijn Vietnamese familie en opgestuurd. Waar ik overigens helemaal niets over heb geschreven, maar Monique en ik 3 dagen lang door zijn geadopteerd. Bijzondere mensen die ik nooit zal vergeten. Zij hebben ons hele bijzondere stukken van Vietnam laten zien, en laten zien dat Vietnam echt niet zo onvriendelijk is als iedereen steeds beweerd. Beetje tegenstrijdig he met het hier bovenstaande, maar ik heb in de afgelopen 6,5 week dat ik hier ben geweest een soort haat-liefde verhouding met dit land gecreeert. Je kan je hier helemaal op en top gelukkig voelen, maar die Vietnamezen kunnen soms inderdaad ook het bloed onder je nagels vandaan halen.

De 9e vertrok mijn vlucht richting Bangkok. Ging allemaal heel erg gesmeerd, tot ik bij de douane kwam. Vind het altijd weer spannend om door een detectiepoortje te lopen. Maar gebeurde niks, tas op de band. No worries! Maar toen: " Excuse me madame can you come with us please.." Mijn god mn hart sloeg 300x over, en mn hoofd die sowieso al vrij snel kleurt ( ik word zelfs rood als mijn buurman een scheet laat.) was binnen no time zo rood als de T-shirts van de demonstranten in Bangkok. "Do you have a knife?" Ow fuckieduckie! Zakmes vergeten eruit te halen. Uiteindelijk niet een heel spannend verhaal want moest mn fles water en zakmes weggooien en daarmee was de klus geklaard en kon ik de rest van mn lichaam ook weer van wat bloed voorzien. Maar wel met pijn in mn hart, want gebruikte dat ding hartstikke vaak. De douane politie schreef wat op en zei nog een keer: "A knife?!?! Ok a knife Ok..." Toen ben ik maar snel doorgelopen.

Deze vlucht heb ik niet echt als heel erg ontspannen ervaren, gezien het vliegtuig met sommige delen wel aan elkaar gelijmd leek te zijn maar goed, het vloog en heeft me gebracht waar ik terecht wilde komen dus was ok. Aangekomen op Bangkok Airport was zo bizar vertrouwd. De geur was precies zoals ik het me herinnerde van de eerste keer dat ik hier landde en nog totaal geen idee had hoe of wat of waar. Het deed me denken aan de geur van het huis van mn opa en oma. Dit keer wist ik in een keer waar ik naartoe moest en hoefde ik ook niet bij de visa te wachten omdat ik er al een had aangevraagd in Cambodja. Alles was precies hetzelfde op het temperatuur verschil na dan. Want het is HEET in Bangkok! Toen mn bagage was gearriveerd was het tijd om me voor te bereiden om de wederontmoeting met David. Nog steeds onder de indruk van het feit dat ik terug was op de plek waar het avontuur 5 maanden geleden was begonnen, zat ik totaal in mn eigen wereld en had ik helemaal niet door dat David al 10 minuten naar me stond te zwaaien. Toen heeft ie zich maar verstopt en kwam die op het moment dat ik bijna langs liep ineens vanachter een bord gesprongen. Super aangename verrassing! Had het ergens wel verwacht, maar toch ook weer niet. Hij was 'smorgens om 10 uur aangekomen heeft zn tas gedumpt en is gelijk door naar het vliegveld gegaan omdat mijn vlucht om 11 uur aan zou komen. Heel erg lief. In de bus naar Kho San Road was het gelijk als vanouds, we hadden weer vrij snel de slappe lach om iets heel onbenulligs. Zn Engels is trouwens wonderbaarlijk verbeterd, k stond er van te kijken.

Ik was benieuwd hoe Bangkok nu zou zijn, gezien het gedoe op dit moment. En of ik uberhaupt iets zou merken van de demonstraties. Van de steward kreeg ik al te horen dat ik naar een bepaald deel waar ik mn visum voor Indonesie aan moest vragen en de KLM kon bereiken om mijn vlucht om te zetten, niet kon komen, dus had wel verwacht dat we er iets van zouden merken. Maar onderweg naar Kho San Road helemaal niets gemerkt of gezien.
"Aaah! Zo raar om hier weer te zijn, kon zo alle gedachtegangen weer terug halen en was even vergeten hoe lekker en goedkoop het eten hier is en hoe chill het is dat alles 24 uur per dag open is!"

Vrijdag zijn David en ik een beetje rond gaan lopen, en stuitten we op bepaalde routes die we niet met openbaar vervoer konden begaan door de demonstraties. En op sommige straten die je normaal gesproken als complete hysterie kan omschrijven en je je leven niet zeker bent bij het oversteken, hoefde je nu amper naar links of rechts te kijken. Er was dus wel degelijk iets aan de hand, al merkte we er visueel vrij weinig van.
De volgende dag kregen we van de toeristen informatie te horen dat de skytrain en de bussen inmiddels ook waren afgezet en het jaarlijkse Songkran Festival (Thais nieuwjaar wat met een gigantisch watergevecht word gevierd) was ook afgelast. Pff, beetje opgesloten dus. We zijn dus maar rondjes gaan lopen in de buurt van Banglamphu en Kho San. We stuitten op een vrij normale demonstratie. Later kwamen we aan bij de kop van het protest, achter Kho San Road. Door Microfoons schreeuwende, Roodhemden en aan de overkant een gigantisch ME leger incl tanks, geweren en een heleikopter die contstant om het gebied heen cirkelde was het straatbeeld. Wij weten wat jullie op de televisie zien en van wat wij daarvan zagen hadden we nog niets gemerkt. Noem het stom, noem het nieuwsgierig... We zijn wel even blijven kijken. Ging allemaal heel vreedzaam, al leek de scheidingslijn met aan de ene kant het ME leger en aan de andere kant de roodhemden net een oude oorlogsfilm. We stonden samen met nog een aantal toeristen en een aantal nieuwsgierige locals aan de zijlijn. Op een gegeven moment ging het hele leger op de grond zitten. "Ja joh, ga er lekker bij zitten dachten we allemaal." Maar toen begon iedereen ineens te rennen, dus wij maar meerennen niet wetend waarom. Totdat onze ogen neus en lippen zwaar begonnen te branden. Traangas!

Terug op Kho San Road was alles anders. Het normaal op een kermis lijkende Kho San was zo goed als leeg. Winkels waren dicht, er stonden amper straattentjes en de hele straat ervoor was voor Bangkok's doen uitgestorven. Wow! Er steeg een ontiegelijke adrenaline kick naar ons hoofd!
Eenmaal terug in Banglamphu was er weer helemaal niets van te merken. Volgende dag ticket naar Ko Lanta geboekt en naar de Chuchachak markt (ofzoiets) en ook niets te merken, behalve wat roodhemden hier en daar bij een eettentje. (moet ook gebeuren natuurlijk, leven gaat gewoon door.) Diezelfde avond zagen we onder genot van een heerlijke banana shake nog de beelden op televisie die jullie ook te zien krijgen en hadden echt zoiets van ok waar is dit dan de hele tijd? Zo bizar dat je er verder niets van merkt, het normale leven gaat op een paar beperkingen na gewoon door.
Die nacht was het alleen wel wat onrustiger, meer sirenes en de helikopters bleven nog lang rondcirkelen. Maar de volgende dag was super vrolijk! Het Songkranfestival ging gewoon door op Kho San, dus natuurlijk gelijk een SuperSoker 2.16 made in china aangeschaft en de meute in gegaan. Kletsnat kwam k eruit! Lekker joh met die bloedhitte!!! David had de tassen dus die was ergens anders, toen ik hem weer tegenkwam zei die dat het echt bizar was achter Kho San waar we 2 dagen daarvoor in de demonstratie hadden gestaan. Opnieuw nieuwsgierig weer gaan kijken. Wow! Een grote ravage, overal kapot glas en stenen brokken. In het midden van de weg stonden 2 totaal verrot geslagen en geschoten trucks, kogelgaten in de muren, een gemarkeerd stuk op de grond waar er een bom was ontploft, en een afgezet stuk waar allemaal roodhemden en monniken offeringen aan het leggen waren. Die nacht waren daar 3 mensen overleden. Dit is weer een bizarre gewaarwording dat op mijn netvlies staat gebrand. Ik hoop dat ze dit beeld ook op de televisie hebben laten zien: Aan de ene kant van Kho San een gigantisch watergevecht, aan de andere kant van Kho San een totale ravage en trieste bedoening. Ik heb er een filmpje van gemaakt en hoop dat het daarop over komt. Het contrast was gewoon te bizar!

Ondanks ik nu geen Visa heb voor Indonesie, was ik natuurlijk niet heel onverstandig en wel blij om weg te gaan uit Bangkok. Niet zozeer omdat ik het als zo onveilig heb ervaren, maar meer om het feit dat er steeds minder te doen is en dit nog wel een tijdje door gaat ben ik bang. Van het hectieke Bangkok naar het uber chille Ko Lanta.... Relaxxxxx!!!!


ps. Was wel een beetje raar idee hoor gister om te bedenken dat ik vandaag al 1 nachtje in mijn eigen bed had kunnen slapen en jullie allemaal een dikke knuffel had kunnen geven. Ondanks dat ik later hoorde dat mijn vlucht sowieso niet was vertrokken ivm de vulkaanuitbarsting op Ijsland (What is up with the world!!!!) was ik gister wel een beetje treurig...
Maar.......... Er ligt natuurlijk wel meer moois in het verschiet... De reis gaat na de eilanden (duiken op Ko Tao) toch door naar Maleisie om mn Visum voor Indonesie te halen, om daar vervolgens de laatste 6 weken te spenderen en de 24e juni terug te vliegen vanaf Jakarta. Kijk hier heel erg naar uit, nieuwe uitdaging met een totaal andere cultuur. Back to your roots, pap!

Geniet van t zonnetje! Dikke Kussies!