Time flies....
Door: Tessa van der Staal
Blijf op de hoogte en volg Tessa
05 April 2010 | Vietnam, Hanoi
Wow ik heb een tijdje op de snooze stand gestaan. (daar hou ik van) maar t werd nu toch de hoogste tijd om wakker te worden en jullie te laten weten hoe het ervoor staat. Na bijna 6 weken Vietnam heb ik natuurlijk heel veel te vertellen. Ik denk dat ik het op ga splitsen in verschillende verhaaltjes omdat het onmogelijk wordt het allemaal in 1 te zetten zonder dat jullie vierkante oogjes krijgen.
Laat ik beginnen met de afgelopen bizarre week...
Kleine note voordat ik ga beginnen: De afgelopen 4 weken, vanaf Mui Ne heb ik gereist met Monique (het meisje uit Pai die opdezelfde dag jarig is als ik). Na een zoveelste ontmoeting het lot niet meer getart en besloten om dan maar te kijken hoelang we het met elkaar uit konden houden. ;)
Na een zeer geslaagde treinrit vanaf Hue naar Hanoi waarin Monique en ik hadden geslapen als roosjes, hadden we al vrij snel besloten de volgende dag met de trein door naar het noorden te gaan, Sapa. In onze dorm in Hanoi hebben we de 20 jarige Zweed Max ontmoet die dezelfde plannen had als wij, dus zich al snel als derde lid bij de kudde had gevoegd. We gingen dus vrij snel van plaats A naar B, mede omdat Mo de 3e alweer terug aar Bangkok zou vliegen.
Helaas was de treinrit naar Sapa iets minder geslaagd. Beetje chagrijnig was ik eerlijk gezegd wel, de trein was de hele nacht zo luidruchtig. Toen ik eindelijk een beetje sliep beukte een Vietnamees vrouwtje keihard dr Koffer tegen mn hoofd. Sorry kon er niet vanaf, lachen kon ze wel heel hard, dat ze me een halve hersenschudding had gebeukt was blijkbaar niet zo boeiend. Vervolgens dus niet echt meer geslapen en totaal vermoeid en onvoorbereid de trein uitgestapt. Baf! Daar stonden we met ons half gare hoofd in Lao Cai, het mekka van de "prop-zoveel-mogelijk-toeristen-in-de-busjes-naar-sapa-" hustlers. Er werd zoals inmiddels gewoonlijk weer aan alle kanten aan ons getrokken, "special plice special plice"!! K ben voor het eerst uit mn slof geschoten en heb ze in die toestand dan ook zeer vriendelijk verzocht om ME ALSJEBLIEFT MET RUST TE LATEN!! Vervolgens zelf een busje uitgekozen van een man die het wat mij betreft veel slimmer aanpakte en gewoon wachtte tot alle toeristen genoeg hadden van het gesjoemel en naar hem toe zouden komen. Enfin, eenmaal in Sapa aangekomen konden we door het regenachtige weer dat sowieso al sinds een week de klok slaat niet veel anders doen dan beetje over de markt heen slenteren en het levendige straatleven observeren. Door gereis van 39 graden naar 20 graden naar 5!!! graden waren we alle 3 snotverkouden en hebben we de rest van de avond met een fles Vietnamese rode wijn voor de openhaard gezeten. Sapa heeft iets weg van een wintersport dorpje in de Franse Alpen. Alleen lopen er hier heel veel gekleurde "Hill-tribe" mensen rond om je hun zogenaamde zelf gepunnikte kleedjes en souveniertjes te verkopen, en ligt er geen sneeuw op de bergen. Niks gekocht van de oude vrouwtjes, maar het liefst had ik hun willen kopen, mn backpack geplunderd en ze mee naar huis gesmokkeld. Om op te eten waren ze, en super grappig!
De tweede dag in Sapa heb ik mn schoenen dichtgetaped met ducktape om ze waterproof te maken, en zijn we een bergJE gaan beklimmen. Daarna hebben we een scooter gehuurd en zijn we naar het meest zuidelijke H'mong Hill tribe dorpje gereden, hopend op minder toerisme. De Omgeving hier is werkelijk prachtig en 1 van de mooiste landschappen die ik ooit heb gezien. Een en al bergen met de rijstvelden er tegen aan. De mist die constant aanwezig is zorgde voor een mysterieus tintje aan het geheel, de zonnestralen die soms door de wolken heen braken en werden gereflecteerd in het water van de rijstvelden zorgen voor de magie. We hebben onze ogen uitgekeken. (En ik denk dat ik zojuist mn mooiste foto heb omschreven) Het dorpje was leuk, en ik was blij dat de inwoners niet allemaal toelieten een foto van hen te laten maken.
Max en ik wilden graag een trekking doen, maar wat ik van de trekking in Thailand heb geleerd en de motorbike tour in Laos, is dat je het ook makkelijk zelf kan doen. De derde dag zijn Max, uiteindelijk ook Monique, en ik zelf maar gaan lopen, gelukkig was het mooi weer, het rook naar lente of een eerste herfstdag. We hadden wel een kaart gekocht, maar die hebben we niet nodig gehad sinds we vanaf de eerste stap al werden gevolgd door een gekleurd H'mong vrouwtje. Na honderd keer gezegd te hebben dat we echt niets van dr gingen kopen bleef ze ons toch volgen en heeft ze ons door de rijstvelden naar het eerste dorpje gebracht. Vreselijk toeristisch en niets echts aan, maar de wandeling was wederom wonderschoon! Na 20km lopen besloten terug te gaan. Uiteindelijk gelift en opgepikt door de politie. voor 20.000 Dong (ongeveer een euro) per persoon mochten we mee. Hoe bedoel je corruptie! En ik heb er aan meegedaan. Iedereen keek ons dan ook heel raar aan onderweg!
Die avond is Monique weer terug gegaan naar Hanoi. Uit eerdere en de betere ervaringen in Thailand en Laos ben ik er inmiddels ook achter dat de Lonely Planet echt niet alles beschrijft. Het hele noordwesten was wederom weer eens overgeslagen in de LP, dus reden genoeg om het "onontdekte" eens te gaan ontdekken. Max en ik waren daarover eensgezind dus wij zijn de volgende dag naar het enige dorpje dat op onze kaart stond, Lai Chau, afgereist. Voor mn gevoel gingen we veel te ver richting het noorden, maarja dat zal wel weer een of andere D-tour zijn ofzo, het is tenslotte een local bus. En bushaltes heb je hier niet, dus iedereen onderweg in de richting van het plaatsje moet worden opgepikt langs de weg. Het was een hobbelige rit, met heel veel mist, na 6 uur kwamen we aan in Lai Chau. Hmm misschien heeft de LP dit overgeslagen met een reden... Het meest deprimerende dorpje waar ik tot nu toe was geweest. Volledig onder constructie, zoals de hele weg hiernaartoe ook was geweest. De mensen waren raar, maar wel vriendelijk en wilden ons voor de verandering eens niet beroven van ons geld, met normale prijzen. Maar daar was het zonnige ervan ook wel mee gezegd. We waren niet helemaal onvoorbereid op pad gegaan, en hadden op internet wel gelezen dat hier nog een heleboel echte bloemen/gekleurde H'mong leefden, de reden waarom we hier heen wilden. Maar het leek er niet echt op dat we dat hier konden vinden, en het gevoel dat we in de verkeerde plaats zaten groeide met de minuut. Toen kwamen we gelukkig een andere blanke tegen, die hetzelfde had als wij. Zij vroeg ons of wij ook naar Lai Chau wilden gaan. " Euh, ja is dat niet hier dan?" "Jawel, maar een jaar geleden hebben ze de plaatsnamen omgewisseld" "Dit is het nieuwe Lai Chau, het oude Lai Chau (degene op onze kaart en ten noord/westen van Sapa) heet nu Muong Lai." "OOOOOW JAHOOR dat kan ook echt alleen in Vietnam!!" Ok maar dat verklaard een hoop, en ik was eerlijk gezegd blij om dat te horen want had geen zin om die rit weer terug te gaan. Volgende dag zo vroeg mogelijk uit dit sch*tstadje verdwenen op weg naar Muong Lai. WAT EEN RIT! Door de regen was de weg een grote modderpoel. En het mooie eraan was dat er niet eens een weg was. Dit is de schijn die Vietnam op wil houden. Vanaf de buitenkant is alles mooi, rijk en hebben ze het overal goed voor elkaar, maar achter de gesloten deuren bevind zich het eerlijke Vietnam waar er echt niet overal betonnen huizen, straatlantaarns, fourwheeldrives en geasfalteerde wegen zijn. De locale busjes zijn er ook niet op gemaakt om steile bergen te beklimmen, wat leidde tot het regelmatig aanduwen van de bus. De natuur was hier trouwens compleet anders, omdat het hier al zoveel heeft geregend is alles nog heel erg groen. Na een toch wel enigzins veeleisende rit, waarin ik menig keer om mn leven heb gevreesd, hoopten we dat dit beloond zou worden met het paradijs waar we naar op zoek waren. Think again! Na een stap op Muong Lai's grondgebied verlangden we al meteen terug naar Lai Chau, en dat zegt een hoop. Dit was een ghosttown! Het was een krottenwijk, alleen maar half ingestorte houten huisjes, vreemde mensen die nog nooit een toerist hadden gezien, overal grote enge honden en dat echt in de middle of f*cking nowhere. Om even te acclimatiseren zijn we het eerste beste eettentje ingelopen en hebben we besteld wat de tafel verderop had. Zag er van die afstand goed uit, maar toen kwam het. Een salade van spinazie tomaat en een soort sterachtig iets wat naar inktvis smaakte en er ook op leek, waardoor ik er vanuit ging dat het zeester zou zijn ofzo (waar hier een zee is geen idee maar alles kan in Azie), met daarnaast een bakje... ja daar komt t... gemarineerde oogballen!! Iets wat daar in ieder geval heel erg op leek! Ik heb het in ieder geval niet gegeten, het zag er echt niet uit. De zeester bleek ook geen zeester te zijn maar een heel apart stuk van de binnenkant van de maag van een koe. (oom arno mocht je dit lezen, wil je me even laten weten of je hier bekend mee bent? K heb er eventueel een foto van) Na ons bakje rijst met zeester of zoiets zijn we op zoek gegaan naar het enige hotel wat hier in de buurt zou moeten zijn. Onderweg werd er meerdere keren naar onze enkels gehapt door agressieve honden, waardoor we ook gelijk besloten niet buiten onze kamer te komen wanneer we er een hadden. Het hotel... spookyhouse in spookytown. Totaal niet meer onderhouden net als alle huizen hier, een kamer voor 10 dollar!!!! super ranzig met overal rattenkeutels en een stinkdouche met stinkwc buiten. Maar ja we zaten dan ook als een rat in de val en konden geen kant op. Take it or leave it en op dit moment ging ik toch voor dat eerste.
Na een overigens heerlijk warme douche hebben we ons opgesloten in de kamer en de hele avond "Californication" afleveringen gekeken op de laptop van Max. Lang leve de westerse technologie, ik kan het eindelijk in alle schoonheid waarderen! En toen begon de storm.... Onweer, regen, harde windstoten en uiteindelijk..... geen electriciteit. De vrolijk boven ons bed heen en weer lopende wit grijze rat konden we dus ook niet meer in de gaten houden. Ik vroeg me echt af hoe erg dit nog meer in de noodle soep kon lopen en wilde niets anders dan dat het morgen was en we hier zo snel mogelijk weer weg konden.
2 zielen 1 gedachte... Zonder problemen om 5 uur opgestaan om om 6 uur de bus naar Son La te pakken, want diezelfde weg terug was ook out of the question. Wonderbaarlijk was deze ochtend alleen volkomen anders, ondanks een ruzie met de eigenaresse van het hotel. 10 dollar voor een kamer dat voor locals 4 dollar kost was gewoon de druppel. Een dollar en 100 rattenkeutels kon ze van me krijgen! Het stadje leek wel anders, mensen waren super vriendelijk en behulpzaam en de honden schenen ons ook al binnen een dag te kennen. Hmm, misschien is het toch wel ok. Het verhaal achter Muong Lay is als volgt; men verwacht dat binnen nu en 2012 de twee samenkomende rivieren hier zo hoog komen te staan dat dit hele stadje onder water ligt, daarom zijn mensen gestopt dingen te onderhouden en is alles langzamerhand aan het verpauperen, veel mensen en dorpjes eromheen zijn al hogerop gestationeerd dus dat verklaarde ook waarom er niets in de wijde omgeving was.
Enfin, de bus naar Tuan gian ofzoiets. Wederom regen en geen weg maar WOW this was what we were looking for. We waren zoals de afgelopen 2 dagen de enige blanken en zaten met een 80 jarig opaatje en omaatje, een Hmong gezin en een aantal jongeren in de bus. Onderweg een aantal keer gestopt zodat iedereen kon kijken hoe de bulldozers hun toekomstige wegen aan het maken waren, onder de indruk waren ze. Oogverblindende natuur en..... Echte! Hill-tribe dorpjes, we hebben gezien hoe ze hier hun land verbouwen met os en ossekar, we hebben hun vlees in de bus vervoerd en rijst gebracht, gezien hoe ze zich kleden etc. En dat wederom in een atmosfeer van hoge bergen, inclusief Fansipan, het hoogste punt van Vietnam. En toen brak de zon door.... Ik heb een klein traantje gelaten.
Na deze rit wedergekeerd met een nieuwe soort positiviteit en gelukkigheid zijn we aangekomen in Tuan Gian. Vanuit daar gelijk overgestapt op de bus naar Son La, dat werd bestuurd door een Hele stoere jongen die het cool vond om met 100 km per uur de bergen door te scheuren, waardoor ik mijn lievelings trui nu kwijt ben. Maar goed das wat anders, Son La een super leuk plaatsje, waar toeristen nog niet genaaid worden en waar ik alles wat zogenaamd in Sapa handgemaakt werd hier voor een prikkie heb gekocht. We zijn hier nog een aantal uurtjes gebleven maar 's avonds toch wel gelijk door vertrokken naar Hanoi. Oververmoeid door al het gereis en de indrukken van de afgelopen dagen om 7 uur 's morgens bij een hostel aangekomen en gelijk gaan tukken.
Ik was even bang dat ik mn laatste dagen in Vietnam hetzelfde zou slijten als mn eerste dagen... op de plee. K voelde me de afgelopen 3 dagen echt ellendig en had er ook een beetje koorts bij, maar voel me gelukkig nu weer goed en ga morgen op een 2 daagse tour naar Halong Bay. De 9e pak ik een vlucht terug naar Bangkok, waar David dan ook is als het goed is.
Ik zou eigenlijk de 15e terug naar huis komen, maar ik ben hier nog niet helemaal klaar... Ik wil nog naar de Thaise eilanden en daarna door naar Indonesie. Ik denk dat ik ergens in Juni terug ga komen. De meesten wisten dit al maar wou dit ook nog even zwart op wit stellen. Nadere datum volgt.... Bis spater!!!
KUSJE!!!!!!
Laat ik beginnen met de afgelopen bizarre week...
Kleine note voordat ik ga beginnen: De afgelopen 4 weken, vanaf Mui Ne heb ik gereist met Monique (het meisje uit Pai die opdezelfde dag jarig is als ik). Na een zoveelste ontmoeting het lot niet meer getart en besloten om dan maar te kijken hoelang we het met elkaar uit konden houden. ;)
Na een zeer geslaagde treinrit vanaf Hue naar Hanoi waarin Monique en ik hadden geslapen als roosjes, hadden we al vrij snel besloten de volgende dag met de trein door naar het noorden te gaan, Sapa. In onze dorm in Hanoi hebben we de 20 jarige Zweed Max ontmoet die dezelfde plannen had als wij, dus zich al snel als derde lid bij de kudde had gevoegd. We gingen dus vrij snel van plaats A naar B, mede omdat Mo de 3e alweer terug aar Bangkok zou vliegen.
Helaas was de treinrit naar Sapa iets minder geslaagd. Beetje chagrijnig was ik eerlijk gezegd wel, de trein was de hele nacht zo luidruchtig. Toen ik eindelijk een beetje sliep beukte een Vietnamees vrouwtje keihard dr Koffer tegen mn hoofd. Sorry kon er niet vanaf, lachen kon ze wel heel hard, dat ze me een halve hersenschudding had gebeukt was blijkbaar niet zo boeiend. Vervolgens dus niet echt meer geslapen en totaal vermoeid en onvoorbereid de trein uitgestapt. Baf! Daar stonden we met ons half gare hoofd in Lao Cai, het mekka van de "prop-zoveel-mogelijk-toeristen-in-de-busjes-naar-sapa-" hustlers. Er werd zoals inmiddels gewoonlijk weer aan alle kanten aan ons getrokken, "special plice special plice"!! K ben voor het eerst uit mn slof geschoten en heb ze in die toestand dan ook zeer vriendelijk verzocht om ME ALSJEBLIEFT MET RUST TE LATEN!! Vervolgens zelf een busje uitgekozen van een man die het wat mij betreft veel slimmer aanpakte en gewoon wachtte tot alle toeristen genoeg hadden van het gesjoemel en naar hem toe zouden komen. Enfin, eenmaal in Sapa aangekomen konden we door het regenachtige weer dat sowieso al sinds een week de klok slaat niet veel anders doen dan beetje over de markt heen slenteren en het levendige straatleven observeren. Door gereis van 39 graden naar 20 graden naar 5!!! graden waren we alle 3 snotverkouden en hebben we de rest van de avond met een fles Vietnamese rode wijn voor de openhaard gezeten. Sapa heeft iets weg van een wintersport dorpje in de Franse Alpen. Alleen lopen er hier heel veel gekleurde "Hill-tribe" mensen rond om je hun zogenaamde zelf gepunnikte kleedjes en souveniertjes te verkopen, en ligt er geen sneeuw op de bergen. Niks gekocht van de oude vrouwtjes, maar het liefst had ik hun willen kopen, mn backpack geplunderd en ze mee naar huis gesmokkeld. Om op te eten waren ze, en super grappig!
De tweede dag in Sapa heb ik mn schoenen dichtgetaped met ducktape om ze waterproof te maken, en zijn we een bergJE gaan beklimmen. Daarna hebben we een scooter gehuurd en zijn we naar het meest zuidelijke H'mong Hill tribe dorpje gereden, hopend op minder toerisme. De Omgeving hier is werkelijk prachtig en 1 van de mooiste landschappen die ik ooit heb gezien. Een en al bergen met de rijstvelden er tegen aan. De mist die constant aanwezig is zorgde voor een mysterieus tintje aan het geheel, de zonnestralen die soms door de wolken heen braken en werden gereflecteerd in het water van de rijstvelden zorgen voor de magie. We hebben onze ogen uitgekeken. (En ik denk dat ik zojuist mn mooiste foto heb omschreven) Het dorpje was leuk, en ik was blij dat de inwoners niet allemaal toelieten een foto van hen te laten maken.
Max en ik wilden graag een trekking doen, maar wat ik van de trekking in Thailand heb geleerd en de motorbike tour in Laos, is dat je het ook makkelijk zelf kan doen. De derde dag zijn Max, uiteindelijk ook Monique, en ik zelf maar gaan lopen, gelukkig was het mooi weer, het rook naar lente of een eerste herfstdag. We hadden wel een kaart gekocht, maar die hebben we niet nodig gehad sinds we vanaf de eerste stap al werden gevolgd door een gekleurd H'mong vrouwtje. Na honderd keer gezegd te hebben dat we echt niets van dr gingen kopen bleef ze ons toch volgen en heeft ze ons door de rijstvelden naar het eerste dorpje gebracht. Vreselijk toeristisch en niets echts aan, maar de wandeling was wederom wonderschoon! Na 20km lopen besloten terug te gaan. Uiteindelijk gelift en opgepikt door de politie. voor 20.000 Dong (ongeveer een euro) per persoon mochten we mee. Hoe bedoel je corruptie! En ik heb er aan meegedaan. Iedereen keek ons dan ook heel raar aan onderweg!
Die avond is Monique weer terug gegaan naar Hanoi. Uit eerdere en de betere ervaringen in Thailand en Laos ben ik er inmiddels ook achter dat de Lonely Planet echt niet alles beschrijft. Het hele noordwesten was wederom weer eens overgeslagen in de LP, dus reden genoeg om het "onontdekte" eens te gaan ontdekken. Max en ik waren daarover eensgezind dus wij zijn de volgende dag naar het enige dorpje dat op onze kaart stond, Lai Chau, afgereist. Voor mn gevoel gingen we veel te ver richting het noorden, maarja dat zal wel weer een of andere D-tour zijn ofzo, het is tenslotte een local bus. En bushaltes heb je hier niet, dus iedereen onderweg in de richting van het plaatsje moet worden opgepikt langs de weg. Het was een hobbelige rit, met heel veel mist, na 6 uur kwamen we aan in Lai Chau. Hmm misschien heeft de LP dit overgeslagen met een reden... Het meest deprimerende dorpje waar ik tot nu toe was geweest. Volledig onder constructie, zoals de hele weg hiernaartoe ook was geweest. De mensen waren raar, maar wel vriendelijk en wilden ons voor de verandering eens niet beroven van ons geld, met normale prijzen. Maar daar was het zonnige ervan ook wel mee gezegd. We waren niet helemaal onvoorbereid op pad gegaan, en hadden op internet wel gelezen dat hier nog een heleboel echte bloemen/gekleurde H'mong leefden, de reden waarom we hier heen wilden. Maar het leek er niet echt op dat we dat hier konden vinden, en het gevoel dat we in de verkeerde plaats zaten groeide met de minuut. Toen kwamen we gelukkig een andere blanke tegen, die hetzelfde had als wij. Zij vroeg ons of wij ook naar Lai Chau wilden gaan. " Euh, ja is dat niet hier dan?" "Jawel, maar een jaar geleden hebben ze de plaatsnamen omgewisseld" "Dit is het nieuwe Lai Chau, het oude Lai Chau (degene op onze kaart en ten noord/westen van Sapa) heet nu Muong Lai." "OOOOOW JAHOOR dat kan ook echt alleen in Vietnam!!" Ok maar dat verklaard een hoop, en ik was eerlijk gezegd blij om dat te horen want had geen zin om die rit weer terug te gaan. Volgende dag zo vroeg mogelijk uit dit sch*tstadje verdwenen op weg naar Muong Lai. WAT EEN RIT! Door de regen was de weg een grote modderpoel. En het mooie eraan was dat er niet eens een weg was. Dit is de schijn die Vietnam op wil houden. Vanaf de buitenkant is alles mooi, rijk en hebben ze het overal goed voor elkaar, maar achter de gesloten deuren bevind zich het eerlijke Vietnam waar er echt niet overal betonnen huizen, straatlantaarns, fourwheeldrives en geasfalteerde wegen zijn. De locale busjes zijn er ook niet op gemaakt om steile bergen te beklimmen, wat leidde tot het regelmatig aanduwen van de bus. De natuur was hier trouwens compleet anders, omdat het hier al zoveel heeft geregend is alles nog heel erg groen. Na een toch wel enigzins veeleisende rit, waarin ik menig keer om mn leven heb gevreesd, hoopten we dat dit beloond zou worden met het paradijs waar we naar op zoek waren. Think again! Na een stap op Muong Lai's grondgebied verlangden we al meteen terug naar Lai Chau, en dat zegt een hoop. Dit was een ghosttown! Het was een krottenwijk, alleen maar half ingestorte houten huisjes, vreemde mensen die nog nooit een toerist hadden gezien, overal grote enge honden en dat echt in de middle of f*cking nowhere. Om even te acclimatiseren zijn we het eerste beste eettentje ingelopen en hebben we besteld wat de tafel verderop had. Zag er van die afstand goed uit, maar toen kwam het. Een salade van spinazie tomaat en een soort sterachtig iets wat naar inktvis smaakte en er ook op leek, waardoor ik er vanuit ging dat het zeester zou zijn ofzo (waar hier een zee is geen idee maar alles kan in Azie), met daarnaast een bakje... ja daar komt t... gemarineerde oogballen!! Iets wat daar in ieder geval heel erg op leek! Ik heb het in ieder geval niet gegeten, het zag er echt niet uit. De zeester bleek ook geen zeester te zijn maar een heel apart stuk van de binnenkant van de maag van een koe. (oom arno mocht je dit lezen, wil je me even laten weten of je hier bekend mee bent? K heb er eventueel een foto van) Na ons bakje rijst met zeester of zoiets zijn we op zoek gegaan naar het enige hotel wat hier in de buurt zou moeten zijn. Onderweg werd er meerdere keren naar onze enkels gehapt door agressieve honden, waardoor we ook gelijk besloten niet buiten onze kamer te komen wanneer we er een hadden. Het hotel... spookyhouse in spookytown. Totaal niet meer onderhouden net als alle huizen hier, een kamer voor 10 dollar!!!! super ranzig met overal rattenkeutels en een stinkdouche met stinkwc buiten. Maar ja we zaten dan ook als een rat in de val en konden geen kant op. Take it or leave it en op dit moment ging ik toch voor dat eerste.
Na een overigens heerlijk warme douche hebben we ons opgesloten in de kamer en de hele avond "Californication" afleveringen gekeken op de laptop van Max. Lang leve de westerse technologie, ik kan het eindelijk in alle schoonheid waarderen! En toen begon de storm.... Onweer, regen, harde windstoten en uiteindelijk..... geen electriciteit. De vrolijk boven ons bed heen en weer lopende wit grijze rat konden we dus ook niet meer in de gaten houden. Ik vroeg me echt af hoe erg dit nog meer in de noodle soep kon lopen en wilde niets anders dan dat het morgen was en we hier zo snel mogelijk weer weg konden.
2 zielen 1 gedachte... Zonder problemen om 5 uur opgestaan om om 6 uur de bus naar Son La te pakken, want diezelfde weg terug was ook out of the question. Wonderbaarlijk was deze ochtend alleen volkomen anders, ondanks een ruzie met de eigenaresse van het hotel. 10 dollar voor een kamer dat voor locals 4 dollar kost was gewoon de druppel. Een dollar en 100 rattenkeutels kon ze van me krijgen! Het stadje leek wel anders, mensen waren super vriendelijk en behulpzaam en de honden schenen ons ook al binnen een dag te kennen. Hmm, misschien is het toch wel ok. Het verhaal achter Muong Lay is als volgt; men verwacht dat binnen nu en 2012 de twee samenkomende rivieren hier zo hoog komen te staan dat dit hele stadje onder water ligt, daarom zijn mensen gestopt dingen te onderhouden en is alles langzamerhand aan het verpauperen, veel mensen en dorpjes eromheen zijn al hogerop gestationeerd dus dat verklaarde ook waarom er niets in de wijde omgeving was.
Enfin, de bus naar Tuan gian ofzoiets. Wederom regen en geen weg maar WOW this was what we were looking for. We waren zoals de afgelopen 2 dagen de enige blanken en zaten met een 80 jarig opaatje en omaatje, een Hmong gezin en een aantal jongeren in de bus. Onderweg een aantal keer gestopt zodat iedereen kon kijken hoe de bulldozers hun toekomstige wegen aan het maken waren, onder de indruk waren ze. Oogverblindende natuur en..... Echte! Hill-tribe dorpjes, we hebben gezien hoe ze hier hun land verbouwen met os en ossekar, we hebben hun vlees in de bus vervoerd en rijst gebracht, gezien hoe ze zich kleden etc. En dat wederom in een atmosfeer van hoge bergen, inclusief Fansipan, het hoogste punt van Vietnam. En toen brak de zon door.... Ik heb een klein traantje gelaten.
Na deze rit wedergekeerd met een nieuwe soort positiviteit en gelukkigheid zijn we aangekomen in Tuan Gian. Vanuit daar gelijk overgestapt op de bus naar Son La, dat werd bestuurd door een Hele stoere jongen die het cool vond om met 100 km per uur de bergen door te scheuren, waardoor ik mijn lievelings trui nu kwijt ben. Maar goed das wat anders, Son La een super leuk plaatsje, waar toeristen nog niet genaaid worden en waar ik alles wat zogenaamd in Sapa handgemaakt werd hier voor een prikkie heb gekocht. We zijn hier nog een aantal uurtjes gebleven maar 's avonds toch wel gelijk door vertrokken naar Hanoi. Oververmoeid door al het gereis en de indrukken van de afgelopen dagen om 7 uur 's morgens bij een hostel aangekomen en gelijk gaan tukken.
Ik was even bang dat ik mn laatste dagen in Vietnam hetzelfde zou slijten als mn eerste dagen... op de plee. K voelde me de afgelopen 3 dagen echt ellendig en had er ook een beetje koorts bij, maar voel me gelukkig nu weer goed en ga morgen op een 2 daagse tour naar Halong Bay. De 9e pak ik een vlucht terug naar Bangkok, waar David dan ook is als het goed is.
Ik zou eigenlijk de 15e terug naar huis komen, maar ik ben hier nog niet helemaal klaar... Ik wil nog naar de Thaise eilanden en daarna door naar Indonesie. Ik denk dat ik ergens in Juni terug ga komen. De meesten wisten dit al maar wou dit ook nog even zwart op wit stellen. Nadere datum volgt.... Bis spater!!!
KUSJE!!!!!!
-
05 April 2010 - 13:05
Mam:
Hi Mop, k was net bezig met een mail naar jou toen je update binnenkwam. Wat een verhaal weer en dit is nog maar alleen van je laatste week.Gatver die rat brrrr ik was buiten blijven staan. Ook geen goed alternatief met die honden maar toch...
Maar wat een mooi en bijzonder slot van de reis naar Tuan Gian. Dat was dus de ontberingen meer dan waard. Tot zo.........
Koez -
05 April 2010 - 13:10
Jeffrey:
Snik, je zou voor me verjaardag terug zijn!!!!
Het klinkt allemaal supergaaf Tessie en je geniet er lekker van dus begrijp het goed dat je langer blijft.
Kussie -
05 April 2010 - 18:31
Arno&Giny:
't zal wel runderpens geweest zijn , hier alleen voor de hond (als tie 't vreet)maar in veel landen een lekkernij.
Weer een supergezellig verslag , er zit een schrijfster in je (leuk werk , zelfde wat je nu doet maar dan betaald)
solliciteren als je terugbent!
groeten van oompie en tantetje -
06 April 2010 - 05:18
Milan:
heey Tessa,
klinkt goed allemaal.
maar wel een beetje overdreven dat je nog langer blijft, maar de eilanden van thailand zijn wel de moeite waard kan ik je vertellen. indonesie lijkt me ook erg leuk! heel veel plezier nog, dus het gaat nog even duren voordat we elkaar in haarlem nog eens tegen gaan komen.
xx -
06 April 2010 - 09:51
Rosalie:
Lieve Tessy! Wat een verhalen allemaal..! Leuk om te lezen zeg! Een interessante reis! Maar je blijft dus langer.. ik was dus diegene die dat niet wist :) Cool, zorg dat je alles hebt gezien wat je wilt zien voordat je hier weer zit.. Geniet lekker en take care! X -
06 April 2010 - 17:21
Lozie:
Men ohw men! W A T E E N A V O N T U U R! En een hele slimme zet dat je nog niet terugkomt, die eilanden van thailand zijn echt de moeite waard, om van het duiken maar niet te spreken! beloof me dat je een paar koprolletjes doet als je meer dan 10 meter onder water zit, geloof me, je weet niet meer wat onder of boven is en je waant je in het prachtige lichaam van ariel de zeemeermin! haha. En dan indo, chick, als je daar niet david niet dumpt voor een Indonesisch stukje grond dan weet ik het ook niet meer, my ohw my, wat ga jij nog een paar heerlijke maanden tegemoet. Maarrrrr hier is het ook mega spannend, we hebben pasen gevierd en zoals gewoonlijk geen eieren gezocht. Wel hebben we Woody ingewijd, Annie en ik, en in tegenstelling tot vorig jaar was de vibe daar weer een beetje terug en waren alle schrale peops bij bloomingdale, vroeger en blm, dus dats top. Uh, verder eigenlijk niks spannends, oh ja wel, as vrijdag Kel dr Nepal feestje, hupsa, nog een vriendinnetje minder, moet niet gekker worden. Conclusie: ...en het wordt een beetje cliché: disfruta tu viaje.
heel veel liefs uit Londen -
06 April 2010 - 17:24
Lozie:
owja, verander je aftelklok s! elke keer worden we hier aan het thuisfront weer in de maling genomen, en denken we zoals vandaag dat je er over tien dagen al weer bent! das niet eerlijk brietje! -
06 April 2010 - 17:50
Marja:
Oh. lieverd, wat een prachtig reisverslag weer en wat maak jij ONGELOFELIJK veel mee. Maar.... je komt de 15e NIET TERUG; ik had juist vandaag al een kaart voor je gekocht om je weer WEER WELKOM TE HETEN TO BASICS. Tjeetje, wat zal dat een teleurstelling zijn voor Paps, Mams, Mike en al je vrienden en vriendinnen. Maar kind, als je nog niet klaar bent, geef ik je groot gelijk - je bent daar nou toch. Nou, ik hoor de juiste datum van je terugkomst nog wel. In ieder geval, meissie, dan nog héél véél genieten en ZIEN EN BELEVEN. Héél véél liefs en een dikke kus terug van mij xxxxxxxxxxxxxxx -
06 April 2010 - 17:50
Marja:
Oh. lieverd, wat een prachtig reisverslag weer en wat maak jij ONGELOFELIJK veel mee. Maar.... je komt de 15e NIET TERUG; ik had juist vandaag al een kaart voor je gekocht om je weer WEER WELKOM TE HETEN TO BASICS. Tjeetje, wat zal dat een teleurstelling zijn voor Paps, Mams, Mike en al je vrienden en vriendinnen. Maar kind, als je nog niet klaar bent, geef ik je groot gelijk - je bent daar nou toch. Nou, ik hoor de juiste datum van je terugkomst nog wel. In ieder geval, meissie, dan nog héél véél genieten en ZIEN EN BELEVEN. Héél véél liefs en een dikke kus terug van mij xxxxxxxxxxxxxxx -
08 April 2010 - 00:05
Carlijn:
Heee Tess,
wat een verhalen weer, geweldig om te lezen. Ik snap dat je nog niet klaar bent , geniet er nog even van, en waarscgijnlijk komen we dus tegelijk weer in Nederland aan. Wij zitten na 3 weken bounty bounty nu in argentinie, en gaan in zuid amerika nog 3 maanden reizen
Liefs Carlijn -
08 April 2010 - 19:14
Carla:
Hey Tess,
Wat een belevenissen, maar die ogen!!!!! kreeg helemaal kippevel. Maar het moet wel een mooi land zijn, wil er ook nog een keer naar toe.
Je schrijft echt fantastisch, je moet hier echt wat mee gaan doen als je weer in Kikkerland ben! Kan me voorstellen dat je nog een poosje blijft, want het moet geweldig zijn om zo veel mooie en onvergetelijke dingen mee te maken. Voor je moedertje, vader en mike natuurlijk minder leuk! Maar geniet ervan en van Dave! Ik ga over 10 dagen naar Andalusie, heb er onwijs veel zin in. Kussssss carla -
09 April 2010 - 08:39
Jenny:
Tessieee, ik zit weer te genieten hoor!! Wat een verhaal weer! Zo leuk om te lezen wat je allemaal meemaakt.. Superleuk dat je nog wat langer blijft.. Gelijk heb je, je zit er nu toch he! ;-) Nou geniet nog van je laatste maandjes dan, veel plezier en take your of yourself! Dikke kuzzzz
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
