L(a)owlands en bamboo krijgers

Zo daar zijn we weer. Inmiddels geloof ik al 3 weken later. But still alive! De sneeuw is volgens mij bij jullie al volledig weg en heeft plaats gemaakt voor stortbuien? Leuke verandering ;) Hier is het weer ook aan het veranderen, de temperatuur stijgt met de dag en daar is mijn nederlandse lichaam geloof ik niet op gebouwd. Zelfs mn vingertoppen zweten. Maar goed mag niet klagen ;) Hoop dat ik dit keer mn verhaal kan afmaken, de laatste keer dat ik het probeerde viel de stroom uit (orde van de dag) en toen had ik het ff gehad met internet.

Ben inmiddels al 8 dagen in Cambodja en dit land heeft me vanaf dag 1 gegeven waar ik naar verlangde. T is wel even andere koek dan Thailand en Laos maar een grotere uitdaging. Veel wegen zijn vrijwel onbegaanbaar wat reizen toch meer van je creativiteit verwacht, politie is corrupt, commissie is de grootste bron van inkomsten (neehoor de mensen hier werken hard) veel meer opletten met voedsel en drinken water in flesjes is zelfs niet compleet veilig en powercuts en koude douche is vanaf nu orde van de dag. De laatste weken Laos waren geweldig. Hebben 5 dagen in een heel primitief dorpje op de Bolaven Plateau gespendeerd, wederom geen douche dus wassen onder de waterval en de billen afvegen met palmbladeren of karton als je dat ergens kan vinden. Met een beetje tegenzin na 5 dagen vertrokken richting de 4000 islands. Mama Mon een dikke knuf gegeven en in een overvolle truck (serieus again inclusief kippen een zak vissen, 100 zakken rijst, fietsen, brommers en dan nog zo veel mogelijk mensen) richting DOn Khong, Don Det en Don Kon. Super mooi en super relaxt. Hier doe je serieus de hele dag geen reet. Beetje wandelen, beetje zwemmen, beetje in je hangmat hangen en 'savonds kijken naar de 1.000.000 sterren en grote maan die reflecteerd in het water van de allmighty mekong, watervalletje bezoeken, fietsen kortom: leven in Lao-style.
Het afscheid met Laos kwam steeds dichterbij. Op de 1 na laatste dag hadden we een boot gehuurd van een local. David, ik en nog een ander gezellig nederlands meisje, Elke, dachten de Mekong wel even te trotseren met onze peddels. Tevens wilde ik Iban, een man uit Ibiza die de hele mekong afreist met zijn kano, opzoeken want die zou ergens in de buurt zijn maar na serieus 1 uur peddelen waren we nog niet eens 500m verder. We hebben de boot maar aan het strandje aangemeerd en zijn gaan zwemmen. Leuke onderneming maar qua afstand niet heel erg geslaagd. Toen we de boot terug brachten vertelde de man van wie we de boot hadden gehuurd dat er een groot feest werd gehouden op een ander eiland. De monnik die de tempel op dit eiland 53 jaar geleden heeft opgericht was 3 maanden daarvoor overleden, en nu werd er met een heel groot feest 3 dagen lang gevierd dat de spirit omhoog is gegaan. Mensen vanuit heel Zuid Oost Azie kwamen erop af, er waren cambodjanen, vietnamezen en laotianen. Dat leek ons wel wat dus Elke en ik hadden gevraagd of wij misschien mee mochten. Dat mocht uiteraard. IN het begin was ik er een beetje sceptisch over maar uiteindelijk voelde het wel goed dus zijn Elke en ik en nog een ander meisje uit Engeland in de boot gestapt en onder de sterrenhemel over het water gecrosst naar het andere eiland. 3 keer op een rotsen partij gecrasht wat ons wel even deed schrikken aangezien het meisje uit Engeland niet kan zwemmen. Uiteindelijk aangekomen bij het eiland. En het was GEWELDIG! Serieus Lowlands inclusief giga stortbui op het eind, alleen dan in Laos en in het inimini. 2 podia een gigantisch monument wat de 3e dag in de fik zou worden gestoken, de tenpel, eettentjes, ballonprikken, bier met ijs en dansen en theater. We waren de enige falang en hadden dus uiteraard veel bekijks en iedereen wilde met ons dansen en op de foto, wat we dus ook hebben gedaan. Het feest eindigde onder een klein tentje met iedereen van het festival omdat het op 1 uur keihard begon te regenen. Zeiknat! Uiteindelijk naar een huisje gerend en daar geschuild. Dit was weer één van de 100 momenten en ervaringen die ik van mn leven lang niet zal vergeten. Hoop snel de foto's te kunnen uploaden. Toen het weer droog was weer in de boot gestapt en terug nar Don Det zonder één crash. Het is geweldig om te zien hoe deze mensen zo één zijn met de mekong, ze laten zich ook volledig begeleiden door de maan wat ik nog steeds niet begrijp maar wat de trip heel bijzonder maakte.
Om 4 uur weer thuis en de volgende dag om 7 uur weer op om om 8 uur richting de grens te vertrekken. Had geen beter afscheid van dit chille land kunnen krijgen. See you later Laos!!!

Vanaf minuut 1 bij de grens kon je de verandering van Laos naar Cambodja al voelen. Dit was ook de eerste grens waar politie aanwezig was. En de politie hier is corrupt en intimiderend dus waren allemaal wel beetje gespannen. Hadden al gehoord dat ze overal commissie voor vragen maar dat je dat dus niet hoeft te betalen. Ok bij de departure was het al 2 dollar betalen omdat het weekend is. "Ok mogen we daar een bonnetje van?" Nee dat is niet mogelijk. "Ok dan bel ik nu mijn abassade want ik geloof er niks van." Ok 1 dollar. "hahaha" Ok dan niks. "Thank you!" Ok volgende stop... Kreeg een pistool tegen mn voorhoofd gericht wat mn temperatuur zou moeten meten. 35,4 graden. "Ok you pay me 1 dollar for my service now" "Scuse me sir i didn't ask you for your service and i think i am really sick!!!!"(35,4 graden) "Ok dan niks." "Thank you!" Vervolgens bij de visa 23 dollar betalen terwijl we wisten dat het 20 dollar zou zijn. Deze keer niet gewonnen en 3 dollar verdwenen onder de tafel. Nadat de beetje enge politieman (typisch uit een film, open blouse met zo'n blauw hemd eronder en goude ketting eroverheen, en glad achterovergestreken haar) mn paspoort terug had gegeven bedacht hij zich ineens dat hij zijn 1 dollar commissie voor de !!!stempel!!! was vergeten te vragen. "Owja excuse me madame, you pay me 1 dollar for stamp." Sukkel. "Why? Because i am tourist? I don't pay you 1 dollar." Ok dan niet. "Thank you!" 2 uur later... eindelijk een stap op cambodjaans grondgebied gezet. Daar kwamen we erachter dat we de enige 3 waren die geen comissie hebben betaald, dat voelde toch wel weer goed. Ook al had het ff wat voeten in de aarde gehad. Enfin we zouden dus naar Ban Lung vertrekken waar we ook voor hadden betaald. Ik wilde heel graag in de Ratanakiri provincie beginnen omdat dat samen met de Mondulkiri provincie één van de meest remote areas heeft van Cambodja en heel Zuid OOst azie. Je kan hier geweldige trekkingen maken door de jungle langs de minority dorpjes etc. Halverwege stopte de bus ineens en vroeg de chauffeur of wij nog naar Ban Lung wilde omdat hijn iet zeker wist of de weg begaanbaar was. We konden wel mee naar Kratie maar dat zou ons 5 dollar kosten. Gelul natuurlijk maar het had wel 2 dagen lang geregend dus het zou best kunnen. David en ik wisten allebei dat we werden genaaid maarja wat als er we nou uitstapten en er zou geen andere bus komen. Het was inmiddels al 3 uur en de rit naar Ban Lung duurt 5 uur en de weg is een dirt road dus er is helemaal niks onderweg en om 8 uur is het echt heel erg donker. Op dit moment was de taalbarriere tussen mij en david wel even een probleem omdat we niet snel konden overleggen maar goed uiteindelijk besloten naar Kratie te gaan. Ik voelde me beetje klote om dat de hele rit richting Cambodja al niet echt op rolletjes verliep en nou ook mn route in de war werd gegooid, inclusief budget want transport in ca,bodia is duur. Maar Kratie was mooi en leuk. Irrawaddy dolfijnen gezien en een bijzonder cambodjaanse jongen ontmoet die we mee uit eten hebben genomen en adres mee heb gewisseld zodat we elkaar kunnen schrijven. 3 dagen later vertrokken naar Ban Lung... De weg was pittig maar vanaf het eerste moment realiseerde we ons dat we toch echt genaaid waren. De weg was slecht maar lang niet zo slecht dat het onbegaanbaar zou zijn. Was wel een pittige rit maar de cambodjaanse karaoke maakte het toch weer gezellig. Een Cambodjaanse cover van een liedje van Akon is HEEL erg grappig!

Na veel getwijfel tussen aanbieders van jungle trekkingen zijn we 4 dagen geleden begonnen aan een 3 daagse trek door de jungle in het noorden van ratanakiri. Maar hierover een verhaal op zich. Want deze 3 dagen en 2 nachten hebben mn leven veranderd.

Ondanks dat alles in cambodja moeite kost en geduld ben ik na 1 week al verliefd op dit land. Als je denkt aan de geschiedenis van dit land kan je niets meer dan bewondering hebben voor deze mensen en hun cultuur. Als je je bedenkt dat elk persoon boven de 40 een Khmer Rouge aanhanger of slachtoffer van het Pol Pot regime kan zijn en deze mensen dus misschien nu wel buren van elkaar zijn verbaasd het me hoe vriendelijk en gemotiveerd deze mensen nog steeds zijn. Niet iedereen is even vriendelijk, en t is hier wel meer op je hoede zijn maar over het algemeen is iedereen zo behulpzaam en lief. Niets meer dan respect voor dit land, dat zo vaak en zo bruut onderuit is gehaald en nog steeds gemotiveerd blijft om in een razend tempo te groeien...

Ti amo!