Jungle Fever

Nog steeds gebleven bij de jungle experience. Allereerst een introductie van onze crew:

Buni a.k.a. Jungleman
David a.k.a. Super Hammock
Michael a.k.a. Super Dancer a.k.a. Super Virus
Stewart a.k.a. Super Biscuit
Gemma a.k.a. Super Translator
Tessa a.k.a. Super Heavy
Kud en Sab a.k.a Super Rangers

3 dagen met deze mensen gelopen, gezweet, gezwoegd, gegeten, gelachen, gedronken, geslapen, gezwommen, geleerd en bewonderd.
De eerste dag begon om 7 uur 'sochtends met een 1,5 uur durende jeep tocht over een rode stoffige weg richting de Tonle Sap rivier waar we de boot zouden pakken verder richting het noorden. De weg had onze haren en kleding achter gelaten in een paprikarode kleur, het idee om onzelf af te spoelen in de rivier was al snel gevlogen toen we bij de rivier aankwamen en de ene na de andere bruine schuimhoop langs zagen drijven. Hmmm... Ander keertje misschien. De jeeptocht werd dus opgevolgd met een 1,5 uur durender wederom mooie boottocht richting het dorpje waar we zouden lunchen. De introductie van dit dorp was het uitzicht op een zandbank waar allemaal vrouwen en kinderen de was aan het doen waren of lekker aan het badderen waren. Toen onze boot naderde stopten ze allemaal aprupt met waar ze mee bezig waren, de kinderen verscholen zich achter hun moeder of begonnen te huilen en de moeders sloegen snel hun handen voor hun borsten. We werden aangestaard alsof we aliens waren. Dit was wel ff andere koek dan in Thailand waar al honderden toeristen de tribal villages hadden gepasseerd en ze dus niet meer op of om keken naar een bleekscheet meer of minder. Communicatie was niet echt mogelijk omdat ze bij deze stam, Kamcha, geen Khmer spreken, maar hun eigen minority taal. Buiten dat de menzen uberhaupt uit verbazing niks konden uitkramen haalde mijn welgeoefende “suas' se dai” dus ook niks uit. De tour die wij hebben gemaakt bestaat nog maar 3 maanden en wij waren dus een van de eersten die dit dorpje bereikten. Buiten dat is t ook alleen voor deze overigens nederlandse organisatie mogelijk dit dorpje te bereiken, omdat zij een contract hebben met het dorpshoofd (ja echt waar) op grond van ecotoerisme, je kan dus ook geen andere groep toeristen tegenkomen. Buiten dat dit dus een onvergetelijke ervaring is, doe je ook iets terug voor de mensen en de omgeving. Toen we wilden aanmeren legde Buni eerst uit dat hij toestemming moest vragen aan het dorpshoofd voor toegang omdat er net een ceremonie gaande was dat 3 dagen duurt om de kwade geesten uit het dorp te jagen die mensen ziek maken. Deze ceremonie houd in dat alle huizen worden schoon geveegd van kwade energien. Alle jongens en mannen slaan met stokken op alle huizen om de geesten te verjagen. Door middel van een offering lokken ze vervolgens de geesten richting de rivier en verbannen ze ze uit het dorp. Dit ritueel wordt 2 keer per jaar gehouden. Dit keer ook omdat er net een oude vrouw was overleden. Uiteindelijk mochten we niet naar binnen dus moesten we een andere lunchplek opzoeken. 3 dagen later zouden we weer naar het dorp terug keren en zou de begrafenis van de vrouw plaatsvinden wat samen gaat met de offering van een buffalo, Buni zou dan weer toestemming vragen of we dan wel naar binnen mochten.
Maar ok dat was over 3 dagen voor nu moesten we een andere lunchplek zien te vinden en dat werd uiteindelijk ergens in een droog rijstveld onder een afdakkie tussen de varkens en de kippen. Vervolgens werd de stevige wandeltocht voortgezet door de rijstvelden, door bananenplantage om uieindelijk bij de jungle aan te komen. Snikheet was het! En dan nog een zware rugzak incl. Hangmat en slaapzak op de rug, t was net of we in het leger zaten. Maar goed de dichtbeboste jungle bracht wel wat verkoeling, al leek het zweet hier nog wel harder te stromen dan daarvoor, wat de onzichtbare spinnenwebben ook minder makkelijk uit je gezicht haalde. Na een pittige heuvel op heuvel af loop kwamen we aan bij de bamboo jungle. Super mooi! Was wel opletten waar je liep want kapotte bamboostokken zijn net messen. Sowieso is het ongelofelijk wat je allemaal niet met bamboo kan doen. Je kan er boten, huizen, schuren etc mee maken. Je kan ermee koken, je kan het drinken en eten. Je kan er speelgoed van maken en meubels. Volgens mij is dit een van de meest efficiente materialen uit de natuur. K was trouwens ook erg blij met de schoenen die ik mocht lenen van de eigenaresse, op mn gympies had ik t denk niet gered. We hebben de rivier gevolgd tot dat we aankwamen bij een waterval waar we ons huis zouden maken. Maar niet voordat we onzelf ff zouden opfrissen dus gelijk weer een duik in ons zwembad genomen, terwijl Sab, Kud en Buni het eten aan het voorbereiden waren. Na een serieus heerlijke maaltijd, gekookt in bamboo hebben we onze hangmatten opgehangen en na een aantal slokjes huisgebrouwde rijstwijn, en een soort sigaar gemaakt van huisgegroeide tabak en bananenblad was het tijd om te tukken. Het gevoel wat ik hier had, toen ik in mn hangmatje lag dat vastgeknoopt was aan 2 gigantische bomen en omhoog keek naar de lucht, luisterde naar de krekels en het geritsel op de grond met op de achtergrond het geluid van de waterval en omringd door honderden vuurvliegjes, zal ik never nooit niet vergeten.

De volgende ochtend heb ik toch maar weer bewezen dat ik serieus overal kan slapen, en was ik zoals gewoonlijk als laatste wakker. T vuur voor de gebakken eitjes stond alweer aan en de thee stond ook al klaar. Overigens ongelofelijk, Sab was serieus een mannetje van ik denk 1,40m maar heeft 3 dagen lang al onze keukengerei en voedsel meegesjouwd op zn rug in een rugzak waaronder je alleen zn voeten uit zag steken.
Na een goed ontbijt t kamp weer afgebroken en weer de jungle ingegaan. Dit keer een iets pittigere loop, erg warn en een hoop heuvels. Maar de wandeltocht werd wel regelmatig onderbroken door Buni die ons dingen uitlegde over bepaalde bomen en planten. Er bestaat een boom waar pure lijm uit stroomt, handig voor het bouwen van dingen en als je het verhit met water fungeert het als medicijn. Halverwege de dag weer geluncht tesamen met 1000 bijen en tarzan gespeeld aan een liaan. Cliché! 'S avonds overnacht in een schuur, ergens in een droog geel rijstveld met 'savonds 1001 sterren aan de hemel. Buni was ondertussen naar het dorp gegaan om de toestemming te vragen, dat was gelukt en een aantal dorpelingen waren ons ook al in onze schuur komen opzoeken. Dag 3 mochten we dus naar het dorp, wat dus ook zou betekenen dat we een buffel offering zouden mogen aanschouwen. Buni heeft ons de keus gesteld of we daar bij wilden zijn of niet, maar indien we zouden kiezen erbij te zijn mochten we niet weglopen e.d. Want dat zou disrespect betekenen. Ook mochten we geen foto's maken. In eerste instantie was ik er niet zeker van of ik dit wel wilde zien, maar daarna dacht ik dit gebeurd me maar 1 keer en t ligt nu op mn pad. Na een uurtje in het dorp te hebben gespendeerd, was het tijd om naar de offering te gaan. Daar stond ze dan, de grote roze waterbuffalo aan een dik touw van nog geen meter lang vastgebonden aan een paal, wetend wat haar te wachten stond. Rechts van de buffalo stond een klein rieten/bamboo huisje met de kist van de overleden vrouw erin omringd door heel veel dorpsvrouwtjes. We hebben een wierookje aangestoken en drinken neergezet op de kist (eten en drinken voor de geest van de dode zie je ook voor elke tempel en boeddha afbeelding). Ongeveer 10 mannen liepen met verschillende maten gongen om de buffalo en het huisje heen, was een soort trance achtig ritme wat best lang aanhield. Toen het ophield gierden de zenuwen door mn lijf. De grote kapmessen kwamen te voorschijn en het dorpshoofd ging iemand uitkiezen die het arme beest mocht afslachten. Toen diegene uitgekozen was, werd het beest eerst bekogeld met stenen. Schijnbaar was dit heel grappig want iedereen lag in een deuk terwijl de buffalo paniekerig zich probeerde los te rukken. Op dit moment stond ik serieus te trillen van top tot teen. En toen gebeurde het. Eerst de rechter achterpoot en toen de linker, bij de knik gebroken. Op dit moment heb ik me achte David verscholen. Toen ik mn ogen weer durfde open te doen zag ik het arme dier wanhopig op zijn voorpoten steunen om omhoog te komen, terwijl het vlees en bloed van zijn gebroken achterpoten over het zand schoven. De paniek dat dit beest moet hebben doorstaan is echt niet te geloven. Ik keek snel weer omlaag wat werd opgemerkt door een aantal vrouwen en kinderen links van me die daarom begonnen te giechelen. Terwijl je weet dat je het eigenlijk niet wilt zien kijk je toch. Hoppa, daar ging de voorpoot. De buffalo had nu nog maar 1 poot om op te leunen wat hem in een soort onderdanige smekende positie neerzette en de butcher de kans liet de nek door te hakken. En nee dit gebeurde niet in een simpele beweging maar met vorse hak slagen in de nek. Ik weet niet wat mij schokkender heeft achtergelaten, het geluid of het beeld van een lijdende buffalo dat ondanks dat zijn nek half is doorgezaagd nog steeds ademde. Toen dit moment eindelijk over, was, wat overigens misschien maar 5 minuten heeft geduurd maar voelde als een uur, werd de staart en een oor afgesneden en werd het dier over de grond gesleept en bekleed met takken. Die vervolgens in de fik werden gestoken om de huid te verbranden.
Op dit moment mocht Buni foto's maken. Iedereen ging weer zn gangetje en de honden ruimden de restjes gestolde bloed op.
Hoe verschrikkelijk ook, en hoe dit ook voor altijd op mn netvlies staat gebrand ben ik wel heel blij dat ik dit heb gezien. Heb uiteraad ook respect voor deze manier van offering en traditie, het vlees word daarna gegeten en niet weggegooid. Maar eerlijk, het kan ook anders.

Na dit spectacel hebben we de begraafplaats bezocht. Interessant, en natuurlijk niet zoals we het in het westen gewend zijn. Ik kan nog wel een uur gaan vertellen wat elke graf en elke status van overlijden betekend maar dat bewaar ik ook wel voor als ik terug ben.
Na vlinders zo groot als vleermuizen, felgekleurde spinnen, water uit een boom drinken, tandenpoetsen met boomschors, lijm tussen de vingers, zoethout en zoethout thee, slapen in een hangmat, vis eten uit de rivier, de nodige behoeften achter een rots, waterbuffalo, en begrafenis zijn de 3 dagen ratanakiri jungle opgesomd. T volgende verslag zal over de rest van onvergetelijk cambodja gaan, maar dit verdiende voor mij toch wel even een verslag op zich.

Ben op het moment in Sihanoukville voor o.a. Het strand, mn verjaardag en chinees nieuw jaar. Zou dit eigenlijk in Vietnam vieren maar door tijdgebrek, en geen zin om te rennen toch maar besloten in cambodja te blijven. Het vuurwerk is al de hele dag op gang dus t wordt hier ook wel gevierd. Buiten dat hier 2 meiden uit Uruguay tegengekomen die we al eerder hadden ontmoet in Tadlo in Laos dus wordt wel gezellig. De reis word hierna vervolgd richting Kampot en Kep twee primitieve kustplaatsjes, om vanuit hier vietnam in te gaan. Hier gaan ook de wegen tussen mij en david scheiden, hij zet de reis verder voort richting thailand en nieuw zeeland. Zal wel ff pittig zijn maar verlang eerlijk gezegd ook wel weer naar het solo reizen.

Forest Gump: “ Life is like a box of chocolate, you never know what you gonna get!”